W myśl art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Zachowanie przestępcze, o którym w tym przepisie podejmowane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej polega więc na: udzielaniu innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwianiu użycia albo nakłanianiu do użycia takiego środka lub substancji. Wyrażenie odnoszące się do celu przestępstwa, tj. do osiągnięcia korzyści majątkowej należy interpretować jako uzyskanie majątku albo uniknięcie strat bądź zmniejszenie obciążeń majątku. Korzyść osobista obejmuje natomiast świadczenia o charakterze niemajątkowym, które mają znaczenie dla uzyskującego ją, polepszając jego sytuację, a nawet oznaczają określoną przyjemność. Warto dodać, że n ie ma znaczenia czy sprawca przestępstwa rzeczywiście uzyskał korzyść majątkową lub osobistą w wyniku popełnienia czynu zabronionego. Istotny jest sam fakt, że przestępca obrał sobie za cel uzyskanie korzyści majątkowej lub osobistej.
Typ kwalifikowany przestępstwa
Zgodnie z ust. 2 wyżej wymienionej ustawy jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3. Przepis ten przewiduje więc surowszą karę w wypadku gdy czyn sprawy kierowany jest w osobę małoletnią, a więc taką, która nie ukończyła lat 18. Wskazany wymiar kary sprawia, że powyższe przestępstwo traktować należy jako zbrodnię, a nie jak w przypadku ust. 1, występek.
Wypadek mniejszej wagi
Jak wskazuje ust. 3 omawianego przepisu, w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Przy ocenie czy w danej sytuacji mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi, sąd bierze pod uwagę szereg okoliczności takich jak np. stopień społecznej szkodliwości czynu sprawy, zasięg jego działania czy liczbę osób, którym udzielono narkotyku.