Wydziedziczenie, jak wynika z art. 1008 Kodeksu cywilnego, pozwala spadkodawcy na pozbawienie prawa do zachowku (czyli prawa do części majątku) osób do niego uprawnionych z mocy ustawy a pominiętych przez spadkodawcę w testamencie, tj. zstępnych, małżonka i rodziców.
Wydziedziczenia może dokonać spadkodawca w testamencie.
Wydziedziczenie pozbawia nie tylko prawa do zachowku, pozbawia również powołania do spadku. Wydziedziczony zostaje potraktowany tak samo jak osoba, która nie dożyła chwili otwarcia spadku.
W testamencie należy podać przyczyny wydziedziczenia. W przeciwnym razie osoba wydziedziczona, ale bez podania przyczyn zostaje wyłączona od dziedziczenia ustawowego, ale może domagać się należnego jej zachowku.
Ponadto, nieważność testamentu w całości zawsze powoduje nieważność wydziedziczenia.
Kodeks cywilny w art. 1008, ustala zamknięty katalog przyczyn wydziedziczenia:
Jednakże, nie jest konieczne skazanie uprawnionego do zachowku za dane przestępstwo prawomocnym wyrokiem karnym, zatem popełnienie przestępstwa może być ustalane w postępowaniu cywilnym.
Ponadto, w każdym przypadku chodzi o świadome działanie osoby uprawnionej do zachowku, której dotyczy dana przyczyna wydziedziczenia a trwała poprawa zachowania wydziedziczonego po sporządzeniu testamentu nie unieważnia wydziedziczenia.