Niewierność małżonka.

Jest to jedna z najczęściej podnoszonych przyczyn rozkładu pożycia małżeńskiego. Należy pamiętać, że małżonek jest nie tylko zobowiązany do powstrzymania się od stosunków fizycznych z inną niż współmałżonek osobą lecz także do tego aby nie zachowywać się w sposób stwarzający ?pozory cudzołóstwa lub w inny sposób wykraczający poza granice normalnie przyjętej obyczajowości i przyzwoitości”. Ponadto, obowiązek wierności nie może zostać uchylony w drodze porozumienia między małżonkami. Jeżeli zatem małżonek podjął stosunki fizyczne z osobą trzecią, zgoda współmałżonka na takie postępowanie nie stanie na przeszkodzie przypisania małżonkowi winy, jeżeli sąd ustali, że niewierność stała się jednak przyczyną rozkładu pożycia małżeńskiego (orzeczenie SN z dnia 7 września 1954 r., II C 1255/53, NP 1955, nr 7?8, s. 188). Małżonka dopuszczającego się cudzołóstwa nie tłumaczą bliskie więzy uczuciowe łączące go z inną osobą, gdyż konsekwencją tolerowania takiego postępowania byłoby udzielanie aprobaty dla odstępowania od obowiązków małżeńskich w przypadku miłości do osoby trzeciej (zob. orzeczenie SN z dnia 8 maja 1951 r., C 184/51, OSN(C) 1952, nr 1, poz. 21). Takiego zachowania nie może również usprawiedliwić niemożność współżycia cielesnego ze współmałżonkiem, np. wskutek długotrwałego rozłączenia, choroby czy podeszłego wieku. Cudzołóstwo może być przyczyną zupełnego i trwałego rozkładu pożycia także wówczas, gdy miało miejsce tylko jeden raz (zob. orzeczenie SN z dnia 24 kwietnia 1951 r., C 667/50, OSN 1953, nr 1, poz. 9).

Ponadto, ?zamieszkanie kobiety zamężnej w jednej izbie z innym mężczyzną w warunkach stwarzających pozory zdrady małżeńskiej, i to trwające stale przez dłuższy czas, może być uznane za zawinioną przez nią przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego bez potrzeby zakwalifikowania tego jako cudzołóstwa” (orzeczenie SN z dnia 19 grudnia 1950 r., C 322/50, OSNCK 1953, nr 1, poz. 7). ?Postępowanie żony, która dawała mężowi uzasadnione podstawy do podejrzeń o zdradę oraz nawiązanie przez żonę, bezpośrednio po rozejściu się stron ? współżycia z innym mężczyzną usprawiedliwiają w pełni przypisanie żonie winy rozkładu” (orzeczenie SN z dnia 21 kwietnia 1960 r., III CR 1380/58, OSPiKA 1961, z. 6, poz. 161).