Skazanie bez rozprawy art. 335 p.2

Oglądając kino amerykańskie najczęściej o tematyce gangsterskiej możemy spotkać się z negocjacjami prokuratorów z oskarżonymi nad wymierzeniem kary. Jest to jeden z konsensualnych sposobów zakończenia postępowania karnego. Konstrukcją zbliżoną do tego jest wniosek na podstawie art 335 § 2 kodeksu postępowania karnego. Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek.

Kiedy można złożyć taki wniosek

Żeby wniosek w ogóle mógł być złożony podejrzany musi spełnić kilka warunków:

1. w wyniku złożonych wyjaśnień przez podejrzanego i ewentualnie innych dowodów musi zostać ustalona tzw. prawda obiektywna, czyli wiedza zgodna ze stanem faktycznym. W jej wyniku prokurator, a następnie sąd może prawidłowo ocenić stan faktyczny, który nie budzi wątpliwości. Zebrane w sprawie dowody muszą w sposób oczywisty wskazywać na popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i wskazywać istotne okoliczności jego popełnienia;

2. oskarżony musi zaakceptować zaproponowane mu przez prokuratora kary (np. grzywnę) lub środki karne (np. zakaz prowadzenia pojazdów). Zgoda ta musi zostać wyrażona w sposób w pełni dobrowolny;

3. podejrzany musi prezentować właściwą postawę. Postawą podejrzanego wskazującą, że cele postępowania zostaną osiągnięte może być chociażby chęć naprawienia szkody, skrucha, pogodzenie się z pokrzywdzonym, zadośćuczynienie za krzywdę moralną;

4. złożenie takiego wniosku musi chronić interesy pokrzywdzonego w postępowaniu karnym. W szczególności będzie musiała tu być uwzględniona funkcja kompensacyjna prawa karnego. Odnosić się ona będzie głównie do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, ale również do samego wymiaru kary i środków karnych, które nie mogą być zbyt łagodne.

.

Należy pamiętać, że taki wniosek może być złożony jedynie w wypadku występków czyli czynów zabronionych, których dolny wymiar kary nie będą zagrożony karą pozbawienia wolności na czas dłuższy niż od 3 lat lub karą surowszą.

Postępowanie

Na samym początku odbywają się swoiste negocjacje z prokuratorem. W ich wyniku ustalany jest wymiar kary jaką poniesie podejrzany. Następnie prokurator zamiast aktu oskarżenia wnosi do sądu wniosek o skazanie bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie uzgodnionej kary lub innego środka przewidzianego przez prawo karne. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że to sąd będzie ostatecznie decydował o tym czy wniosek uwzględnić. Z tego powodu trzeba zachować rozsądek podczas negocjacji i nie starać się jak najbardziej zbić wymiar kary. W niektórych sytuacjach sąd uzależni uwzględnienie wniosku od tego czy zostaną wprowadzone w nim zaproponowane przez sąd zmiany lub zostanie naprowiona szkoda. Następnie trzeba także pamiętać o tym, że w przypadku tej procedury nie może być podstawą apelacji zarzut odnoszący się do błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, czy rażąca niewspółmierność kary, a związane z treścią zawartego porozumienia. Jednak w przypadku orzekania o karze jeśli Sąd zmieni karę, która będzie inna niż ta na którą umówiły się strony to w tym wypadku będzie można złożyć apelację.

Korzyści z zastosowania tej instytucji

Niewątpliwie korzystając z dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej podejrzany odnosi pewne korzyści. Ustalając wymiar kary z organami ścigania ma większą pewność co go może spotkać za dany czyn. Następnie trzeba mieć to na uwadze, że z powodu współpracy z organami ścigania niewątpliwie podejrzany może liczyć na łagodniejszy wymiar kary. Na koniec należy podkreślić, że organom ścigania zależy na tym, aby jak najwięcej spraw kończyć skazaniem i to w jak najkrótszym terminie, dzięki temu również podejrzany nie musi się obawiać tego, że sprawa będzie się ciągnąć latami.

Blog

Tagi: Art. 335 k.p.k.